گیاهان سمی سری دوم
شب بوها
بیش از 70 گونه گیاه شب بو وجود دارد و بسیاری از آنها برای اسب ها سمی هستند، از جمله شب بو سیاه، گل شب بو تلخ، گزنه اسب، جیمسونوید و حتی انگور گوجه فرنگی و سیب زمینی سبز. گیاهان شب بو بومی آمریکای شمالی هستند و عمدتاً در مزارع کشت شده، مراتع بیش از حد چرا و باغ ها رشد می کنند. آنها را می توان با گل های 5 لوبی بنفش یا سفید با توت هایی که در بلوغ زرد یا سیاه می شوند شناسایی کرد. تمام گیاهان شب بو حاوی گلیکوآلکالوئیدی به نام سولانین هستند که به طور قابل توجهی بر سیستم عصبی مرکزی و دستگاه گوارش اسب تأثیر می گذارد. مصرف گیاهان شب بو (چه تازه و چه خشک) می تواند باعث کاهش اشتها، ترشح بیش از حد بزاق، ضعف، عدم هماهنگی عضلات، لرزش و ناراحتی معده شود. بیشترین میزان سمیت در توت های سبز و به دنبال آن توت ها، برگ ها، ساقه ها و ریشه های قرمز یا سیاه است. تخمین زده می شود که مصرف 1 تا 10 پوند. شبگرد برای اسب ها کشنده است. با این حال، اسب‌ها به طور کلی این گیاهان را نمی‌خورند و مسمومیت بیشتر به دلیل آلاینده‌ترین آلاینده در یونجه بی‌کیفیت است.
شبدر آلسیک
شبدر Alsike اغلب در سراسر ایالات شمالی ایالات متحده و در کانادا یافت می شود و می تواند برای یونجه، مرتع یا اصلاح خاک استفاده شود. دارای گلهای صورتی کوچک (که در بلوغ قهوه ای می شوند) روی ساقه های بلندی که ارتفاع آنها 1 تا 2 فوت است. شبدر آلسیک به دلیل ایجاد حساسیت به نور (قرار گرفتن در معرض کوتاه مدت) و آسیب کبدی (قرار گرفتن در معرض طولانی مدت) و همچنین مسمومیت احتمالی با نیترات شناخته شده است. اسب‌هایی که یونجه یا مرتع با کمتر از 20 درصد شبدر مصرف می‌کنند می‌توانند علائم آسیب کبدی را نشان دهند و می‌توانند کشنده باشند.
حساسیت به نور زمانی است که پوست سفید اسب به نور خورشید حساس می شود. باعث قرمزی پوست، ضایعات دردناک، تورم، ترشحات و در نهایت پوست می شود. حساسیت به نور معمولاً نواحی سفید روی صورت و پاهای اسب را تحت تأثیر قرار می دهد
راگوورت
راگورت یکی دیگر از گیاهانی است که برای اسب بسیار سمی است. حدود 70 گونه مختلف از راگورت مانند راگورت tansy و خار مریم سنت جانز وجود دارد که با گلهای زرد 13 گلبرگ دیزی مانند آنها شناخته می شوند. تمام قسمت های گیاه راگورت سمی است و هم به صورت تازه و هم خشک شده در یونجه مصرف می شود. راگورت حاوی آلکالوئیدهای پیرولیزیدین است که با مهار تقسیم سلولی بر کبد تأثیر می گذارد. این سموم دارای اثر تجمعی هستند و در صورت مصرف طولانی مدت باعث آسیب جبران ناپذیر کبد می شوند. اسب های مبتلا ممکن است زردی داشته باشند و علائم عصبی ناشی از تجمع سم را به دلیل نارسایی کبد نشان دهند. هیچ درمان موثری برای مراحل پیشرفته بیماری کبد از این سم وجود ندارد. متأسفانه، از آنجایی که معمولاً هیچ نشانه اولیه مصرف وجود ندارد، بیشتر اسب‌ها در حال حاضر آسیب کبدی پیشرفته و غیرقابل برگشتی دارند تا زمانی که متوجه آن شوند.
درختان افرا قرمز
درختان افرا قرمز در سراسر بخش شرقی ایالات متحده رشد می کنند. آنها برای اسب ها بسیار سمی هستند و یکی از شایع ترین مسمومیت های گیاهی در اسب ها هستند. آنها به خاطر برگ هایشان که در پاییز به رنگ قرمز روشن در می آیند و اغلب در مراتع یا نزدیک به مراتع که در آن اسب نگهداری می شود رشد می کنند، معروف هستند. در حالی که برگ های تازه و سبز ظاهراً در صورت خوردن سمی نیستند، پوست درخت و برگ های پژمرده بسیار خطرناک هستند و متاسفانه طعم شیرینی دارند و برای اسب ها خوش طعم تر هستند. برگ‌های پژمرده معمولاً روی شاخه‌های درختی که در طول طوفان به مرتع افتاده‌اند و در ماه‌های پاییز که برگ‌ها روی زمین می‌ریزند، یافت می‌شوند. برگ‌ها می‌توانند حدود یک ماه سمی باقی بمانند، بنابراین بهتر است فوراً برگ‌هایی را که در دسترس اسب‌ها هستند حذف کنید. سم موجود در برگ‌های افرا قرمز بر گلبول‌های قرمز تأثیر می‌گذارد و توانایی حمل اکسیژن را کاهش می‌دهد و می‌تواند باعث آسیب شدید کلیه شود. تخمین زده می شود که مسمومیت با مصرف تقریباً 1.5 پوند برگ رخ دهد. بسته به مقدار مصرف، علائم می تواند در عرض چند ساعت یا چند روز ظاهر شود. علائم مسمومیت عبارتند از بی حالی، رنگ لثه زرد تا قهوه ای، ادرار قهوه ای تیره، مشکلات تنفسی، افزایش ضربان قلب و مرگ. تنها درمان موجود، تجویز مایعات IV و احتمالاً انتقال خون است. با این حال، بقا به مقدار برگ مصرف شده و سرعت مراقبت حمایتی بستگی دارد
شوکران سمی و شوکران آبی
شوکران سمی و شوکران آبی دو گیاه بسیار سمی برای اسب هستند. این گیاهان با خوشه های گل های سفیدشان تا حدودی شبیه به نظر می رسند، اما می توان آنها را با برگ هایشان متمایز کرد. شوکران سمی دارای برگ های سرخس مانند و شوکران آبی دارای برگ های بزرگتر با لبه های دندانه دار است. آنها همچنین در مناطق مختلف رشد می کنند. شوکران سمی را در کنار جاده ها یا مناطق کشت نشده استفاده می کنند، در حالی که شوکران آبی مناطق باتلاقی مراتع و در کنار نهرها و خندق های آبیاری را ترجیح می دهد. هر دو گیاه هنگام بلعیدن بر سیستم عصبی اسب تاثیر می گذارند اما این کار را از طریق نوروتوکسین های مختلف انجام می دهند. برگ ها، ساقه ها و دانه ها سمی ترین قسمت های شوکران سمی هستند. سمیت در طول فصل رشد، به ویژه در ریشه های ازگیل مانند آنها افزایش می یابد. شوکران سمی حاوی نوروتوکسین های قوی است که بر سیستم عصبی مرکزی و محیطی تأثیر می گذارد. علائم مسمومیت می تواند در عرض 1 تا 2 ساعت پس از مصرف رخ دهد و شامل افزایش ترشح بزاق، عصبی بودن، لرزش عضلانی، ناهماهنگی و افزایش ضربان تنفس و قلب است. یک اسب باید 4 تا 5 پوند مصرف کند. شوکران سمی برای آن کشنده است و معمولاً به دلیل نارسایی تنفسی می میرد. از سوی دیگر شوکران آبی حتی سمی تر از شوکران سمی است و به اندازه 8 اونس است. می تواند کشنده باشد تمام قسمت های شوکران آبی (به ویژه ریشه ها) حاوی نوروتوکسین بسیار سمی است که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد. سطح سم در برگ ها و ساقه ها با رشد گیاه کاهش می یابد، اما ریشه ها در طول سال سمی می مانند. علائم مسمومیت عبارتند از ترشح بیش از حد بزاق، مشکلات تنفسی، عصبی بودن، لرزش و تشنج شدید عضلانی و مرگ ناشی از فلج تنفسی. شروع علائم یک ساعت پس از مصرف رخ می دهد و مرگ معمولاً در عرض 2 تا 3 ساعت رخ می دهد