بررسی صادرات اسب مسابقه‌ای در ایران
صادرات اسب به دلیل مشکلات دامپزشکی و قرنطینه، نقطه کوری برای صنعت اسب در کشور بود، اما در سال 2018 با انعقاد تفاهم نامه با اتحادیه اروپا و ترکیه، صادرات اسب از ایران آغاز شد و اسب مسابقه اول حدود 9 هزار دلار برای کشور درآمد داشت.
تولید و پرورش اسب مسابقه در آبادان
رئیس هیات اسب‌سواری خرمشهر گفت: یزد اولین استانی بوده است که اسب اصیل عرب را از آبادان خریداری کرده است. رفسنجان، تهران و کرج نیز به ترتیب شهرهایی هستند که از این شهر اسب خریداری می کنند.
مشخصات اسب اصیل عرب
اسب اصیل بدون نقص است و خصوصیات آن در حالت او نمایان است. اسب اصیل باید خصوصیات ویژه خود را نشان دهد به طوری که به محض دیدن آن بیننده بتواند بگوید که این یک اسب اصیل است.
اسب‌های عرب رنگ‌های مختلف دارند. هیچ رنگی به رنگ دیگری در داوری ارجحیت ندارد. پوست اسب باید نازک باشد و اسبی که هیجان‌زده یا تمرین کرده باشد رگ‌هایش به سرعت نمایان می‌شود. موها باید ظریف و لطیف و پاها نسبتاً تمیز باشند. این‌ها بخشی از معیارهای امتیازدهی توسط داوران برای انتخاب اسب زیبا است.
اسب اصیل عرب، اسبچه خزر، ترکمن، کرد و دره شوری، از نژادهای اسب ایرانی بشمار می‌روند.
ابعاد گردشگری و صنعتی پرورش اسب
بطور میانگین با کسر هزینه‌ها سالیانه هر باشگاه حدود ۲۰۰ تا ۲۵۰ میلیون تومان درآمد دارد که نشان از این صنعت پرسود ورزشی دارد.
منسوخی رئیس هیئت اسب‌سواری خرمشهر در بخش دیگری گفت: بعد دیگر پرورش اسب بعد گردشگری و صنعتی آن است که با گسترش باشگاه‌های متعدد خصوصی و یا حتی دولتی در منطقه آزاد اروند افراد علاقه‌مند می‌توانند در این مکان‌ها حضور پیدا کنند و لحظات مفرحی را بگذرانند.
تولید و پرورش اسب مسابقه در آبادان
رییس هیات سوارکاری خرمشهر گفت: صنعت اسب در دنیا همواره یکی از صنایع درآمدزا بوده و افراد زیادی به نگهداری و پرورش اسب مشغول هستند.
درآمد سرشار رشته اسبدوانی بر اقتصاد کشورها
اسبدوانی از پر رونق‌ترین ورزش‌ها در آمریکا، انگلستان، استرالیا و امارات به شمار می‌رود و سالانه مسابقات زیادی در تمامی فصول در این کشورها برگزار می‌شود که برگزاری این مسابقات، گردشگران زیادی را به خود جلب کرده می‌کند.
مسابقات سالیانه کنتاکی و بریدر کاپ، دو رویداد مهم اسبدوانی است که به صورت سالانه در آمریکا برگزار می‌شود. صنعت اسب در استرالیا نیز از جایگاه ویژه و اصالت خوبی برخوردار است، شهر ملبورن از دیدگاه ورزشی بسیار فعال است و بزرگترین مسابقات اسبدوانی استرالیا با نام ملبورن کاپ در این شهر برگزار می‌شود.
انگلیس نیز دارای دانشگاهی مجزا در زمینه علوم صنعت اسب است که به صورت بسیار تخصصی در این زمینه فعالیت می‌کند و از این جمله می‌توان به کالج دانکستر انگلستان اشاره کرد.
عمر ورزش اسب‌سواری و توسعه آن به شکل حرفه‌ایی در منطقه خلیج فارس به خصوص در میان کشورهای عربی همسایه، تقریبا به یک دهه اخیر بازمی‌گردد.
مسابقات سوارکاری در ایران
مسابقات سوارکاری در ایران نیز برگزار می‌شود، استان گلستان و منطقه ترکمن صحرا از توانمندترین مقاصد گردشگری ورزشی کشور در زمینه برگزاری مسابقات اسب دوانی با سه پیست بین‌المللی و ملی است و طرفداران زیادی در منطقه داشته و از توانمندی‌ها و جاذبه‌های مهم گردشگری ورزشی استان گلستان برای توسعه گردشگری ورزشی و جذب تعداد زیادی گردشگر محسوب می‌شود.
آشنایی با اسب اصیل یا اسب عرب
کارشناسان اسب در دنیا عمدتاً اسب اصیل را مهمترین عامل در بهبود انواع نژادهای اسب در دنیا می دانند و چون این نژاد پایه و اساس نژاد تروبرد است به این موضوع اهمیت زیادی می دهند.
از آنجایی که این اسب به راحتی می تواند خود را با شرایط آب و هوایی مختلف تطبیق دهد و در حال حاضر در اکثر کشورهای جهان از مناطق سردسیر گرفته تا مناطق گرمسیری پراکنده است و تحت نظارت سازمان بین المللی اسب عرب قرار دارد. اسب خالص یکی از خالص ترین و قدیمی ترین نژادهای جهان است.
نژادی که امروزه با نام عرب شناخته می شود قدیمی ترین نوع اسب و تنها نژاد کاملاً خالص و اصیل است که در تاریخ انسان و اسب نقش اساسی داشته است. اسب عرب در مراتع غنی در امتداد بین النهرین (که اکنون شامل کشورهای عراق، سوریه، بخش هایی از ایران و شبه جزیره عربستان می شود) رشد و تکامل یافت.
مبدأ اسم”عرب” مبهم است. بنا به عقیده برخی ممکن است از کلمه عبری “arabha”به معنی سرزمین تاریک یا جلگه وسیع بی‌درخت مشتق شده باشد. اگرچه خاستگاه اسب عرب به صورت یک معما باقی‌مانده ولی بر اساس شواهد باستان‌شناسی آنچه مشخص است این نژاد قدمتی حدوداً پنج‌هزار ساله دارد. اجداد اسب عرب کمی کوچک‌تر از اسب عرب امروزی بوده‌اند ولی در سایر موارد اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است.
چندین خصوصیت ویژه اسب عرب را ازدیگر نژادهای اسب متمایز کرده‌است که برجسته‌ترین آن‌ها سر اسب عرب است. ویژگی‌های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزه ظریف و گوش‌های کوچک و شکیل است. در باور عرب، در سیمای اسب اصیل مفاهیم روحانی و الهی متجلی است. پیشانی فراخ در بردارنده تقدیر الهی، دم بلند سمبلی از غرور و سربلندی و گردن قوسی شکل و یال بلند نمایانگر رشادت و دلاوری است.
به‌درستی مشخص نیست اسب عرب در ابتدا برای کار مورد استفاده قرار گرفت یا برای سواری. اما آنچه مسلم است این نژاد حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح توسط مردم مشرق زمین اهلی شد و با گذر زمان به یک ضرورت جهت تضمین بقای مردم بدوی بدل شد. اسب‌ها اعتبار بزرگی برای قبایل بدوی بودند. بزرگ هر قبیله می‌توانست تاریخ شفاهی و اصل و نسب هر خانواده از اسبان را به‌خوبی شجره نامه اجداد خانواده خود در عشیره شرح دهد
در اکثر نژادهای اسب، نریان‌ها از شأن و جایگاه بالاتری نسبت به مادیان‌ها برخوردارند در حالی که در مورد نژاد عرب مسئله متفاوت است. بدوی‌ها مادیان اصیل را جزء ارزشمندترین دارایی‌های قبیله محسوب می‌کردند. مادیان‌ها بهترین مرکب جهت میادین رزم بودند چراکه (بر خلاف نریان‌ها) در پاسخ به نزدیک شدن اسبان دشمن شیهه نمی‌کشیدند و ایجاد خطر برای مردان قبیله نمی‌کردند. بهترین مادیان‌های جنگی در صحنه پیکار رشادت و قدرت خود را به نمایش می‌گذاشتند و بدون اینکه به زمین بخورند سنگینی بار و زخم سرنیزه‌ها را تحمل می‌کردند. یک سوارکار ماهر بدوی می‌توانست به کمک چنین مرکبی به دشمن قبیله خود حمله کرده و با تصاحب رمه‌های گوسفند، شتر و بز دشمن، آن‌ها را به دارایی‌های قبیله خود بیفزاید. پیروزی در این پیکارهای محلی مستقیماً وابسته به قدرت، سرعت و چالاکی اسبان هر قبیله بود. بدوی‌ها با اسبان خود مسابقه نیز می‌دادند و برنده مسابقه بهترین اسب از قبیله مغلوب را دریافت می‌کرد. دریافت یک مادیان به عنوان هدیه افتخار بزرگی محسوب می‌شد.
در مورد مادیان‌های اصیل خرید و فروش معمول نبود ولی در صورت معامله، مبلغ مورد معامله بین طرفین اغلب باور نکردنی بود. ارزش و جایگاهی که عرب بدوی برای مادیان قائل بود موجب شد نام و نشان هر دسته از اسبان بر اساس نام ونشان مادرانشان تعیین شود و طبیعتاً اگر مادر اسبی مادیانی خوش‌نام بود این محبوبیت به او نیز به ارث می‌رسید اسم فامیل (تیره) اسبان اغلب بر اساس نام قبیله یا شیخ پرورش‌دهنده آن‌ها تعیین می‌شد. عرب بدوی بیش از هر چیز برای خلوص نژاد اسبانش ارزش قائل بود و هر قبیله معمولاً پرورش دهنده تیره‌ای خاص بود.
تیره‌های مختلف اسب عرب با نام‌های؛ کحیلان، حمدانی، عبیان، صگلاوی، هدبان و … شناخته می‌شوند.
ایرانیان به توانایی‌های این نژاد نسبت به شکل ظاهری آن اهمیت بیشتری داده‌اند. در حال حاضر جمعیت قابل ملاحظه‌ای از این نژاد در نواحی جنوب غربی کشور به خصوص استان خوزستان و همچنین تهران وجود دارد.