ویژگی های عمومی اسب
در دوران ماقبل تاریخ، اسب وحشی احتمالاً برای اولین بار برای غذا شکار می شد. تحقیقات نشان می دهد که اهلی شدن در حدود 6000 سال پیش رخ داده است. فرض بر این است که اسب برای اولین بار توسط قبیله ای هندو اروپایی که در استپ های شمال زنجیره کوه های مجاور دریاهای سیاه و خزر زندگی می کردند، استفاده شد. تحت تأثیر آب و هوا، غذا و انسان، اسب به سرعت شکل کنونی خود را به دست آورد.
رابطه اسب با انسان بی نظیر بوده است. اسب شریک و دوست است. مزارع را شخم زده و محصول آورده است، کالاها را حمل می کند و مسافران را حمل می کند، شکار را دنبال می کند و گاوها را ردیابی می کند، و جنگجویان را به نبرد و ماجراجویان را به سرزمین های ناشناخته می برد. تفریحاتی را در قالب جوست، مسابقات، چرخ و فلک و ورزش سوارکاری فراهم کرده است. تأثیر اسب در زبان انگلیسی با عباراتی مانند جوانمردی و سوارکاری بیان می شود که به معنای شرافت، احترام، اخلاق خوب و صراحت است
به گفته جانورشناس فرانسوی ژرژ لوئیس لکلرک، کنت دو بوفون، اسب “مفتخرترین فتح انسان” است. محل آن در کنار اربابش در گورهای پادشاهان سکاها یا در مقبره های فراعنه بود. بسیاری از فرهنگ های اولیه بشری بر مالکیت اسب متمرکز بود. خرافات به رنگ اسب معنی میداد و سر اسبی که در نزدیکی قبر یا پناهگاه یا روی شیروانی خانه آویزان بود، قدرتهای ماوراء طبیعی به آن مکان میبخشید. اساطیر یونانی سنتور را خلق کرد که بارزترین نماد یگانگی اسب و سوار است. اسب های نر سفید بالاترین قربانی برای خدایان بودند، و ژنرال یونانی گزنفون نوشت که “خدایان و قهرمانان بر روی اسب های آموزش دیده به تصویر کشیده شده اند.” بنابراین، یک اسب زیبا و آموزش دیده در یونان باستان یک نماد موقعیت بود. پادشاهان، ژنرال ها و دولتمردان، به ضرورت، باید سوارکار می شدند. نام اسب های معروف به طور جدایی ناپذیر با اسب سواران معروف آنها مرتبط است: بوسفالوس، شارژر اسکندر مقدونی. اینسیتاتوس، که زمانی گمان میرفت توسط امپراتور روم کالیگولا سناتور شده است (به یادداشت محقق مراجعه کنید). ال مورزیلو، اسب مورد علاقه هرنان کورتس، که سرخپوستان مجسمه ای برای او ساختند. روآن باربری، اسب نر ریچارد دوم که شکسپیر به آن اشاره کرده است. کپنهاگ، اسب دوک ولینگتون، که با افتخارات نظامی به خاک سپرده شد.
اسب در قلمرو هنر جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده است. از نقاشیهای عصر حجر تا شگفتیهای پارتنون، از مجسمههای مقبرههای سلسله تانگ چین تا طرحهای لئوناردو داوینچی و کولئونی آندرهآ دل وروکیو، از قرآن تا ادبیات مدرن، اسب الهامبخش هنرمندان در همه اعصار و در تمام بخشهای جهان بوده است.
اسبهای اهلی با چالشهای بزرگتری نسبت به اسبهای وحشی روبرو هستند، زیرا در دنیایی زندگی میکنند که شبیه طبیعت آنها نیست و غرایزشان خاموش است. اسب ها به سرعت شرایط جدید را تطبیق می دهند و می پذیرند و اگر این روش به طور مداوم در مورد آنها اعمال شود بهتر پاسخ می دهند. برخی از مربیان اسب معتقدند که “هوش” اسب به هوش مربی آن بستگی دارد. هر چه مربی از روش های مثبت تری برای حالت دادن به حیوان استفاده کند، اسب بهتر آموزش می بیند. کسانی که اسب تربیت می کنند می گویند که جدای از هوش اسب، شخصیت مربی نیز در واکنش حیوان به یک محرک نقش دارد.
در گذشته اعتقاد بر این بود که اسب ها توانایی درک ندارند و حیوان باهوشی نیستند و اگر کاری انجام می دهند به دلیل رفتار عمومی گله است. تحقیقات مدرن نشان داده است که آنها می توانند یک سری وظایف شناختی یا روانشناختی را انجام دهند، مانند جستجوی غذا یا شناسایی سیستم های اجتماعی. اسب ها می توانند تصاویر دو بعدی را از سه بعدی تشخیص دهند. مطالعات نشان داده است که اسب ها می توانند مشکلات را حل کنند، به سرعت یاد بگیرند و آنچه را که می آموزند حفظ کنند. آنها از طریق عادت کردن، حساسیت زدایی، شرطی سازی عامل و شرطی سازی عامل آموزش می بینند. آنها به ابزارهای مثبت و منفی پاسخ می دهند و از آنها درس می گیرند. یک اسب همچنین می تواند تا چهار بشمارد.