آسیب های اسب ورزشی در محدود کردن آنها
درک چگونگی و چرایی آسیب‌ها در اسب‌های ورزشی ممکن است بهترین راه برای پیشگیری از آنها باشد.
آسیب های عضلانی، تاندون، رباط و استخوان در اسب های ورزشی رایج است و با عملکرد ضعیف، روزهای تعطیل از تمرین و نگرانی های رفاهی همراه است. در حالی که جلوگیری از همه آسیب ها غیرممکن است، سواران، مربیان و مالکان می توانند به دنبال علائم خاصی برای کاهش آنها باشند. اما ابتدا، آنها ابتدا باید بفهمند که چگونه و چرا رخ می دهند. تیم وردن، دکترا، مشاور عملکرد ورزشی سوارکاری مستقر در انتاریو، کانادا، در مورد این موضوع در اجلاس پزشکی احیا کننده اسب و ارتوبیولوژیک، که در 3 تا 25 اکتبر 2022 برگزار شد، ارائه کرد.
وردن خاطرنشان کرد که بیشتر آسیب ها به دلیل مکانیک حرکتی بد یا برنامه های آموزشی ضعیف است. وی گفت: “اگر بدن اسب به خوبی حرکت می کند و تعادل خوبی بین میزان کار انجام شده با روش های ریکاوری وجود دارد، نباید صدمات زیادی وارد شود.” زمانی که صدمات به وجود می‌آیند، بررسی ترکیب برنامه تمرینی و نحوه حرکت اسب‌ها چه در تمرین و چه در طول روز مهم است.
آسیب ها در دو دسته کلی ایجاد می شوند. علت کمتر شایع آسیب در اسب های ورزشی، آسیب حاد بیش از حد است، زمانی که نیروی وارد شده به بافت در یک لحظه از زمان بیش از آن چیزی است که می تواند تحمل کند. به گفته وردن، این ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که سوارکاران و مربیان آمادگی بدن اسب را برای انجام وظیفه پیش روی خود به اشتباه تفسیر کنند، اغلب زمانی که تمرین بافت ها را برای استرس رقابت آماده نمی کرد.
شایع تر، آسیب مزمن یا استفاده بیش از حد است که به دلیل زمان بندی نامناسب کار و بهبودی ایجاد می شود. اسب زمان ریکاوری کافی برای مقدار یا سطح کار را دریافت نمی کند. این همچنین می تواند زمانی اتفاق بیفتد که مربیان مسائل بیومکانیکی را نادیده می گیرند و به اسب اجازه می دهند که به طور مداوم بدن خود را به اشتباه کار کند و نیروهای بیش از حد را بر روی بافت هایی که برای رسیدگی به آنها طراحی نشده است وارد کند.
به طور خاص، وردن گفت، بسیاری از آسیب‌های اسب ورزشی ناشی از موارد زیر است:
گرم کردن یا کشش نامناسب.
الگوهای حرکتی ناکافی یا ناکارآمد.
دامنه حرکتی بیش از حد یک مفصل خاص.
شتاب یا کاهش سرعت زیاد.
مدت زمان بیش از حد فعالیت.
نیروهای ضربه شدیدی که بر روی قسمت هایی از بدن وارد می شود که با یک سطح یا جسم تماس پیدا می کند.
اسب‌ها همچنین در هنگام حرکت از مرحله‌ای به مرحله دیگر (مثلاً هنگام تغییر از تمرین استقامتی به تمرین سرعت)، تغییر حجم یا شدت کار، بهبودی از آسیب قبلی یا حرکت به روش مکانیکی نادرست در طول تمرین احتمال آسیب‌دیدگی بیشتری دارند. . در این زمان ها، وردن بر اهمیت آهسته کار کردن برای دادن زمان برای افزایش ظرفیت بافت تاکید کرد. او گفت: “اگر به آرامی پیشرفت کنید، ممکن است چند روز یا چند هفته بیشتر طول بکشد تا به هدف نهایی برسید، اما خیلی سریع پیشرفت کنید و ممکن است چندین ماه را به دلیل آسیب دیدگی از دست بدهید.”
اگرچه هر اسب به یک برنامه بازیابی تمرینی فردی نیاز دارد، وردن جدول زمانی زیر را بر اساس داده های انسانی پیشنهاد کرد. مربیان می توانند از این موارد به عنوان یک دستورالعمل کلی برای هر اسب و سطح کار آنها استفاده کنند:
تلاش کوچک: 12 ساعت زمان بهبودی.
تلاش متوسط: 12-24 ساعت زمان بهبودی.
تلاش کار قابل توجه: 24-48 ساعت زمان بهبودی.
تلاش زیاد: 48-72 ساعت زمان بهبودی.
تلاش بسیار زیاد: 72 ساعت زمان بهبودی.
وردن گفت که نظارت روزانه بر اسب ها می تواند یکی از بهترین روش های پیشگیری از آسیب باشد. او گفت: «به دنبال خستگی سیستم عصبی و عضلانی بعد از تمرین باشید تا ببینید اسب چگونه به سطح کار پاسخ می دهد. “داشتن دفترچه خاطرات همچنین می تواند برای یادداشت های دقیق تر مفید باشد. بدن و ذهن اسب داستانی را تعریف می کند – وظیفه مربی توجه به طرح و تغییر مداوم برنامه تمرینی است تا اطمینان حاصل شود که اسب بدون آسیب به مقصد نهایی می رسد.
سوارکاران، مربیان و مالکان می توانند با تماشای نحوه حرکت اسب که هر روز برای اولین بار از غرفه خود خارج می شود، مشاهده حرکت او در حین گرم کردن و مطالعه اسب در مسابقه، یک سیستم روزانه برای ارزیابی حرکت ایجاد کنند. وردن گفت: “در گرم کردن، اسب را روی سطوح مختلف، در یورتمه سواری و نشستن، در جمع آوری و گسترش، و پریدن تماشا کنید.” در مسابقات، توجه داشته باشید که اگر با پرش‌های خاصی مشکل دارند، امتیاز خود را در زمان‌های نامناسب تغییر می‌دهند یا فرود روی یک لید را بر دیگری ترجیح می‌دهند.» همه اینها می تواند نشانه هایی از اسب در معرض خطر آسیب و نیاز به زمان بهبودی اضافی باشد.